Syn Zachariasza Abgarowicza i Heleny z d. Passakasow. Pochodził z rodziny ormiańskiej. Urodził się 1 XII 1770 w Stanisławowie. Szkołę podstawową i gimnazjum ukończył w mieście rodzinnym. Studia filozoficzno-teologiczne jako „celujący uczeń” odbył na UJK. Święcenia kapłańskie otrzymał 9 VIII 1795 r. we Lwowie z rąk abpa J. Tumanowicza.
W 1795 r. był wikarym przy katedrze ormiańskiej we Lwowie. Równocześnie kontynuował studia doktoranckie na tamtejszym uniwersytecie. W 1797 r. otrzymał stopień doktora teologii i podjął wykłady z historii Kościoła na tej uczelni. W 1800 r. został profesorem nadzwyczajnym, w 1802 r. profesorem zwyczajnym. W 1805 r. był mianowany profesorem UJ, ale nominacji nie przyjął. W latach 1806-1827 wykładał także prawo świeckie na UJK. W r. 1826-1827 był rektorem UJK, w 1831 r. dyrektorem studium teologicznego.
W 1806 r. został kanonikiem gremialnym ormiańskiej kapituły we Lwowie i asesorem konsystorza ormiańskiego. 15 XI 1812 r. za zgodą Jana Jakuba Szymonowicza, abpa ormiańskiego, przeszedł na obrządek łaciński i został kapłanem archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego. Od 1816 r. był kanonikiem kapituły metropolitalnej lwowskiej obrządku łacińskiego, w 1831 r. kustoszem tej kapituły. Od 15 XI 1833 r. do 9 XI 1834 r. był wikariuszem kapitulnym archidiecezji lwowskiej i po raz drugi w 1835 r.
2 IX 1835 r. cesarz Ferdynand I mianował go biskupem tarnowskim. Grzegorz XVI prekonizował go na to biskupstwo 1 II 1836 r. bullą Apostolatus officium. Sakrę biskupią otrzymał 26 IV 1836 r. z rąk F. Pisztka, arcybiskupa lwowskiego, swego poprzednika na biskupstwie tarnowskim. 12 V 1836 r. odbył ingres do katedry w Tarnowie.
Podczas krótkich rządów w diecezji tarnowskiej kontynuował działalność swego poprzednika. Dokończył budowę gmachu seminarium duchownego i dokonał otwarcia studiów filozoficzno-teologicznych w tym seminarium. Był dobrym duszpasterzem. 22 X 1837 r. opublikował Porządek nabożeństwa ważny dla ujednolicenia liturgii w diecezji. Zatroszczył się o głuchoniemych, w sprawie których wydał osobny list pasterski 15 II 1839 r. Dążył do podniesienia poziomu śpiewu parafialnego. Zalecał zakładanie bibliotek parafialnych i rozbudowę szkół. Wprowadził w diecezji „Gorzkie Żale” i stacje drogi krzyżowej w kościołach. Dbał również o wystrój katedry.
Uprawiał działalność odczytową. Ceniony był jako mówca i kaznodzieja nie tylko za treść, ale i piękną, jasną formę wypowiedzi.
16 III 1840 r. cesarz Ferdynand I mianował go biskupem przemyskim. Prekonizację Grzegorza XVI uzyskał 13 VII 1840 r. Również w nowej diecezji troszczył się o seminarium duchowne, wizytował parafie i popierał towarzystwo wstrzemięźliwości.
Napisał kilka listów pasterskich w Tarnowie i Przemyślu. Jest autorem wielu kazań. Opublikował też wiele prac, m.in. z zakresu historii Kościoła i prawa kanonicznego.
Zmarł 12 VI 1845 r. Epitafium jego znajduje się w katedrze przemyskiej.
Źródło: Ks. A.Nowak, SŁOWNIK BIOGRAFICZNY KAPŁANÓW DIECEZJI TARNOWSKIEJ 1786-1985, Tom I. Biskupi i kanonicy, Tarnów 1999.