Syn Wojciecha, rzemieślnika, i Anny z d. Jarema. Urodził się 16 VIII 1827 r. w Drohobyczu. Szkołę elementarną ukończył u bazylianów w Drohobyczu, gimnazjum w Samborze, filozofię i teologię w Przemyślu. Tu 7 IX 1851 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa F. Wierzchlejskiego.
W 1851 r. był wikarym w Strzałkowicach, w 1852 r. w Samborze. Jednocześnie był katechetą szkoły żeńskiej i kapelanem więziennym. W 1855 r. został prefektem seminarium duchownego w Przemyślu i zastępcą profesora pedagogiki. Kolejno pełnił funkcje: w 1858 r. katechety w miejscowym gimnazjum; w 1859 r. ojca duchownego w seminarium i w tymże roku sędziego prosynodalnego; w 1864 r. asesora sądu biskupiego; w 1865 r. kanclerza kurii diecezjalnej. W 1867 r. wraz z biskupem A. Monastyrskim i kilku innymi księżmi odbył pielgrzymkę do Rzymu; w 1868 r. został szambelanem dworu cesarskiego; w 1871 r. honorowym kanonikiem kapituły przemyskiej; 8 IV 1873 r. kanonikiem gremialnym tejże kapituły. W 1874 r. został szambelanem papieskim, prezesem konsystorza biskupiego i notariuszem sądu; 6 IX 1878 r. prałatem scholastykiem kapituły katedralnej; 6 IX 1878 r. prałatem domowym. Był też dziekanem miejskiego dekanatu przemyskiego.
W czerwcu 1880 r., jako delegat biskupów krakowskiego i tarnowskiego, dokonał rozgraniczenia obu diecezji zgodnie z bullą Leona XIII Sanctae Apostolicae Sedis z 20 I 1880 r. W czerwcu 1881 r., po śmierci bpa M. Hirschlera, został wikariuszem kapitulnym w Przemyślu. Po nominacji nowego ordynariusza przemyskiego w osobie bpa Ł. Ostoja-Soleckiego ks. I. Łobos został jego sufraganem prekonizowanym przez Leona XIII 27 III 1882 r. jako biskup tytularny leurycejski. Konsekrowany został 16 IV 1882 r. w kościele jezuitów w Krakowie przez bpa A. Dunajewskiego.
Na początku 1885 r. zawakowało biskupstwo w Tarnowie. Ponieważ kapituła tarnowska nie mogła pogodzić się co do wyboru wikariusza kapitulnego, dlatego 1 XII 1885 r. Stolica Apostolska zamianowała bpa I. Łobosa administratorem apostolskim diecezji tarnowskiej. 15 XII 1885 r. cesarz Franciszek Józef I mianował go biskupem tarnowskim. Leon XIII prekonizował go 15 I 1886 r. bullą Romani Pontifices. Ingres odbył się 23 V 1886 r. Z tej okazji bp I. Łobos wydał odezwę do duchowieństwa.
Na początku obsadził wakujące kanonie w kapitule. Przeprowadził gruntowny remont katedry w latach 1890-1900. Nadany wówczas wygląd architektoniczny katedry dotrwał do chwili obecnej. Sam złożył na restaurację świątyni 6 tys. zł.
W diecezji utworzył cztery nowe dekanaty i sześć placówek duszpasterskich. Chętnie odbywał wizytacje kanoniczne. Na początku swych rządów w 1886 r. wydał instrukcję o wizytacji kanonicznej diecezji, której sumiennie przestrzegał. W czasie piętnastoletnich rządów diecezją zwizytował 213 parafii i 267 200 osobom udzielił bierzmowania.
Jako pasterz diecezji kierował do wiernych liczne listy pasterskie. Średnio w ciągu roku opracowywał od 2 do 4 listów pasterskich. W sumie napisał ich 46. Stałą okazją był zazwyczaj Wielki Post lub też ważniejsze wydarzenia w Kościele, ojczyźnie i diecezji. Niektóre listy adresował do kapłanów, inne do wszystkich, tj. kapłanów i wiernych. Do księży zwracał się najczęściej z okazji zakończenia rekolekcji kapłańskich. W listach pasterskich omawiał podstawowe problemy, jak wiara, życie religijne w rodzinie, modlitwa, chrześcijańska asceza, łaska, współpraca z nią, grzech, walka z nim, post, pokuta, Eucharystia, Msza św., Męka Pańska, dary Ducha Świętego i inne. Nie pomijał spraw drażliwych i niebezpiecznych. W kilku listach poruszał sprawy świeckie, o ile łączyły się one z wiarą i Kościołem. Odważnie poruszał w nich tematy polityczne, społeczne, a także problematykę narodowościową.
Przestrzegał przed radykalnymi ruchami ludowymi i pierwszy ostrzegał przed radykalnym „Przyjacielem Ludu”. Rozszerzył (10 X 1893 r.) suspensę ks. Stanisława Stojałowskiego na swoją diecezję i bezwzględnie zwalczał wszelką jego akcję polityczną. Zachęcał natomiast zdolniejszych księży do pracy politycznej w kierunku chrześcijańsko-społecznym. Popierał liczne stowarzyszenia, które działały w duchu katolickim. W trosce o młodzież zachęcał do tworzenia burs i zakładów wychowawczych w diecezji. Osobiście interesował się i wspierał materialnie Bursę św. Kazimierza w Tarnowie, w której widział jakby małe seminarium tarnowskie. Rzeczywiście wychowało się w tej bursie wielu przyszłych kapłanów i czterech biskupów.
Czuwał nad seminarium duchownym. Wkrótce po przyjściu do Tarnowa w 1888 r. mianował jego rektorem ks. J. Babę. Z wielką pieczołowitością dobierał księży na stanowisko ojca duchownego i powierzał tę funkcję szczególnie gorliwym kapłanom. Wyszukiwał odpowiednich kapłanów na inne stanowiska kierownicze. Zdolniejszych księży kierował na dalsze studia za granicę, zwłaszcza do Rzymu i powierzał im potem odpowiedzialne stanowiska profesorów seminarium duchownego, a także w kurii i sądzie diecezjalnym.
Zgodnie z zaleceniami Rzymu w 1891 r. wprowadził w seminarium wykłady z filozofii chrześcijańskiej w oparciu o naukę św. Tomasza z Akwinu oraz wykłady sztuki sakralnej. Zasługą bpa Łobosa było dostrzeżenie talentu katechetycznego ks. W. Gadowskiego, którego mianował przełożonym seminarium duchownego i profesorem. Za rządów bpa Łobosa weszli do grona profesorskiego seminarium: ks. J. Górka, ks. A. Macko, ks. W. Mysor, ks. M. Rec, ks. J. Stanczykiewicz, ks. K. Szczeklik i ks. T. Włoch. Są to nazwiska, które na trwałe wpisały się w dzieje seminarium i diecezji tarnowskiej.
Bp Łobos doceniał wagę urzędu dziekańskiego. Dlatego na ten urząd dobierał gorliwych kapłanów. Wkrótce po objęciu władzy, już w 1886 r., po raz pierwszy w diecezji zwołał „synod dziekański”, na którym wyjaśnił obowiązki, rolę i zadania dziekanów. Istotne znaczenie w rozwoju życia religijnego przypisywał kongregacjom dekanalnym: dlatego 1 IV 1886 r. wydał instrukcję O kongregacjach dekanalnych. W 1893 r. zaprowadził dla księży „Assotiatio perseverantiae sacerdotalis” – „Stowarzyszenie kapłańskiej wytrwałości”.
Życzliwie odnosił się do zakonów. Miały w nim protektora starosądeckie klaryski. Zorganizował na wielką skalę jubileusz sześćsetlecia śmierci bł. Kingi oraz podjął starania w sprawie jej kanonizacji. Sprowadził do Tuchowa redemptorystów i zlecił im opiekę nad cudownym obrazem Matki Boskiej. Życzliwie odnosił się do jezuitów w Nowym Sączu. Za jego rządów powstało wiele domów sióstr służebniczek dębickich i starowiejskich. Otwierały one ochronki w miejscowościach oddalonych od kościołów parafialnych, ucząc religii, niekiedy prowadziły szkoły.
Z jego inicjatywy czy choćby dzięki jego przyzwoleniu powstało wiele cennych i trwałych dzieł oraz instytucji. W 1887 r. zawiązało się „Towarzystwo św. Wojciecha dla podniesienia śpiewu kościelnego”. W 1888 r. założono szkołę dla kształcenia organistów. W tym samym roku powstało muzeum diecezjalne, w 1889 r. „Bractwo Najśw. Sakramentu dla popierania ubogich kościołów”. Ożywiał też działalność „Towarzystwa św. Józefa dla misji i rekolekcji ludowych”.
Był domatorem. Nie lubił podróżować. Tylko jeden raz był w Wiedniu, a jako biskup nie był w Rzymie. Nie opuszczał swojej diecezji. Nie wyjeżdżał nawet do Lwowa na posiedzenia sejmu krajowego.
„Ksiądz biskup Łobos był postacią bardzo popularną w mieście. Znał niemal wszystkich, a w czasie swych codziennych przechadzek ze swoim kapelanem ulicami miasta, witany z szacunkiem życzliwymi ukłonami, nie rzadko zatrzymywał się i przyjaźnie wypytywał spotkanych o zdrowie, rodzinę, młodzież i dzieci... udzielał się w domach prywatnych, nie zasklepiał się w swym pałacu biskupim.
Dochody swoje obracał na cele katedry, na seminarium duchowne, na biednych, sam obywając się skromnym funduszem. Nie pozostawił żadnego majątku, zaledwie skromną odzież, ale za to pozostawił po sobie pamięć dobrego pasterza” (G. Mikuciński).
Cieszył się uznanym autorytetem i posiadał wysokie odznaczenia: był rzeczywistym tajnym radcą cesarza z tytułem „Ekscelencja” (1894 r.), asystentem tronu papieskiego, hrabią i patrycjuszem rzymskim (1885 r.). Posiadał honorowe obywatelstwo miasta Tarnowa, Biecza, Drohobycza i Leżajska.
W 1900 r. zawakowało biskupstwo przemyskie. Miał szansę przenieść się tam i już nawet wyraził na to zgodę. Zmarł jednak niespodziewanie 15 IV 1900 r. w Wielkanoc, po odprawieniu celebry w katedrze. Spoczywa na Starym Cmentarzu w Tarnowie w grobowcu kapitulnym obok pierwszego ordynariusza tarnowskiego, F.A. Janowskiego.
Źródło: Ks. A.Nowak, SŁOWNIK BIOGRAFICZNY KAPŁANÓW DIECEZJI TARNOWSKIEJ 1786-1985, Tom I. Biskupi i kanonicy, Tarnów 1999.