Na początku homilii abp Marek Jędraszewski zwrócił uwagę na wybrzmiewające w dzisiejszej liturgii słowo „przymierze”. Szczególny związek Boga z ludźmi dokonał się na Golgocie, przez krzyżową śmierć Chrystusa. – To przymierze miało dotyczyć ludzkich serc i umysłów. To przymierze trwa od Wielkiego Piątku potwierdzonego w poranek wielkanocny. Na tym przymierzu buduje się rzeczywistość Kościoła z pokolenia na pokolenie – mówił arcybiskup.

Metropolita krakowski podkreślił, że w przymierze zawarte przez Chrystusa wpisują się ciągle nowi ludzie, których „umysły i serca są przeniknięte nowym Bożym prawem, prawem miłości”. Jedną z takich osób była św. Kinga. XIII w. to czas bratobójczych walk między książętami piastowskimi, a także najazdów Tatarów na ziemie polskie. – Trudne czasy, niemałe wyzwania, a ona starała się im sprostać całą swoją mądrością, zapobiegliwością, wyobraźnią i szczodrobliwością – mówił arcybiskup podkreślając, że Kinga troszczyła się o całego człowieka dbając zarówno o gospodarczy rozwój kraju, jak i zapewniając realizację religijnych potrzeb ludności. Kinga finansowo wspierała katedrę krakowską oraz liczne klasztory a także fundowała kościoły. Zabiegała o kanonizację św. Stanisława. Po śmierci męża – księcia Bolesława – realizując osobiste pragnienie świętości podjęła decyzję o wstąpieniu do zakonu klarysek fundując klasztoru w Starym Sączu. – Historia świętych jest przedłużeniem przymierza zawartego mocą krwi Jezusa Chrystusa – Najwyższego i Wiecznego Kapłana – podsumował arcybiskup cytując Jana Pawła II: „Święci nie przemijają. Święci żyją świętymi i pragną świętości. Niech będzie Bóg uwielbiony w swoich świętych!”.

Refleksja nad życiem dobrej pani Ziemi Sądeckiej, jaką była Kinga, sprawiła, że prezydenci, burmistrzowie i wójtowie polskich miast i gmin rozpoczęli starania o ustanowienie św. Kingi swoją patronką. W 2006 r. watykańska Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów potwierdziła wybór św. Kingi jako niebiańskiej Patronki samorządowców i pracowników samorządowych.

Arcybiskup zwrócił uwagę, że samorządowcy zawierają szczególne przymierze ze swoimi wyborcami, ale także ze swoją ziemią, tradycją i kulturą; ono sięga także przyszłości nakreślonej szlachetnymi zamierzeniami, dobrymi ambicjami, mądrymi planami. – Szczególne przymierze, gdzie teraźniejszość przeniknięta jest poczuciem odpowiedzialności, gdzie ta teraźniejszość znajduje swoje umocnienie i swój fundament w ciągłym odwoływaniu się do najświętszych i najbardziej trwałych wartości nakreślonych jednoznacznie i na zawsze przymierzem krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa – podkreślał metropolita krakowski.

Archidiecezja Krakowska/Biuro Prasowe