Najpierw warto zastanowić się nad ważną prawdą: powołanie wyprzedza dar życia! Co to znaczy? ŻYJESZ DLATEGO, BO BÓG CIĘ POWOŁAŁ.

To, że żyjemy, istniejemy, jest DAREM wzywającego Boga. Jesteśmy obdarowani życiem - a jeśli tak, to trzeba na ten dar odpowiedzieć wdzięcznością. Rozpoznając powołanie – realizujemy drogę z Jezusem Chrystusem. I tutaj znów warto zobaczyć kolejną rzecz: powołania się nie zdobywa, powołanie się odkrywa. A jeśli się odkryje to trzeba je pielęgnować, dbać o nie. Co to znaczy? Modlić się. Bo modlitwa jest RELACJĄ z Jezusem. „Temperatura” tej relacji nie może się wahać pomiędzy -10 a 0 stopni C. Temperatura relacji z Bogiem powinna wzrastać. Bo miłość jest gorąca, a Bóg powołuje dlatego, bo kocha. Bóg nie może nie wołać. Dlatego powołanie to Dobra Nowina!

Powołuje tylko Bóg! To domaga się KONKRETNEJ DECYZJI. 

Im wcześniej tym lepiej! W młodości łatwiej jest podjąć radykalny wybór, ponieważ jest mniej przywiązań, przyzwyczajeń… Dlatego nie warto „zwlekać”, bo można podjąć najbardziej fatalną decyzję: zdecydować, że nie podejmuję decyzji. Brak decyzji jest też decyzją. Ale ten stan prowadzi do życiowej porażki. A my żyjemy po to, żeby być w sensownym ruchu Boga, który ma CEL.

 

Kiedy pojawia się strach to pamiętaj, że on jest pogański. Strach pochodzi od złego ducha. Najczęściej  nie dotyczy on kapłaństwa kiedy o nim myślisz, ale życia, to strach przed odpowiedzialnością za życie. I tutaj dochodzimy do wiary „na Słowo” Jezusa. Nie chodzi tutaj tylko o wiarę w Boga, że On jest. Ale wiarę jako zaufanie! Czyli wiarę na Jego Słowo! Bardzo ważne, żebyś to zobaczył. Bóg jest dobry. Powołuje bo kocha. Żyjesz dlatego, bo Cię wzywa. To piękna prawda o Tobie!

 

Seminarium Duchowne to miejsce stawania się uczniem Jezusa Chrystusa. To czas wychowania i formacji ucznia, który w pewnym momencie staje się pasterzem ludzi czyli owiec (tak nazywa ich Jezus). To są owce Jezusa, nie nasze! Dlatego czas formacji seminaryjnej ogniskuje się wokół poznawania Boga, odpowiadania Mu na wezwanie i wyruszenia w drogę (ruch!). Radykalnym wyborem w tej drodze jest wybór Jezusa, Pasterza pierwszego i wszystkich. Można bowiem popełnić błąd i wybrać powołanie, nie wybierając Jezusa jako Pana życia. Pan jest jeden! (zob. Mt 23,10;  Ef 4,4; Rz 10,12b). Jezus jest Panem jedynym, nie może być Panem obok innego pana. Uczeń Jezusa kocha na przepadłe swego jedynego Pana.

 
Teraz jest czas podejmowania decyzji. Pamiętaj, że w naszym Seminarium Duchownym jest czas na to, żeby dobrze rozpoznać drogę życia i pielęgnować powołanie. Księża moderatorzy towarzyszą w drodze stawania się uczniem Jezusa, pozwalają i cieszą się z tego, że uczniowie stają się pasterzami Jego owiec.