„Drodzy bracia i siostry, jakże pragnę, aby miejsca, w których wyraża się Kościół, w szczególności nasze parafie i nasze wspólnoty, stały się wyspami miłosierdzia na morzu obojętności!” – takie pragnienie wyraził Ojciec Święty Franciszek w tegorocznym orędziu na Wielki Post. Podejmuje w nim problem „globalizacji obojętności”, któremu musimy stawić czoło. „Obojętność wobec bliźniego i wobec Boga jest realną pokusą także dla nas, chrześcijan. Dlatego potrzebujemy słuchać w każdym Wielkim Poście nawoływania proroków, którzy podnoszą głos i nas przebudzają” – czytamy w orędziu.

Ojciec Święty podkreśla, że Bóg nie jest obojętny na świat – kocha go do tego stopnia, że daje swojego Syna dla zbawienia każdego człowieka. „Przez wcielenie, życie ziemskie, śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego otwiera się definitywnie brama między Bogiem a człowiekiem, między niebem a ziemią. A Kościół jest niczym ręka, która trzyma tę bramę otwartą poprzez głoszenie Słowa, sprawowanie sakramentów, dawanie świadectwa wiary, która działa przez miłość” – wyjaśnia.

Aby nie zobojętnieć i nie zamknąć się w sobie, potrzebujemy ciągłej odnowy. Papież pokazuje trzy perspektywy odnowy: całego Kościoła, parafii i wspólnot, wreszcie – poszczególnych wiernych.

„Chrześcijanin to człowiek, który pozwala Bogu, aby go przyoblókł w swoją dobroć i swoje miłosierdzie, aby go przyoblókł w Chrystusa, żeby stał się tak jak On sługą Boga i ludzi” – pisze Papież. Przywołując fragment: „Gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki” (1 Kor 12, 26), Ojciec Święty zaznacza, że „Kościół jestcommunio sanctorum (...). A ponieważ jesteśmy złączeni w Bogu, możemy zrobić coś także dla tych, którzy są daleko, dla tych, do których o własnych tylko siłach nie moglibyśmy nigdy dotrzeć, bowiem z nimi i za nich modlimy się do Boga, abyśmy wszyscy otworzyli się na Jego zbawcze dzieło”.

Nad tym, czy w rzeczywistościach kościelnych daje się doświadczyć przynależności do jednego ciała, mają się zastanowić parafie i wspólnoty. Pytanie biblijne „Gdzie jest brat twój?” (Rdz 4, 9), jest okazją do rachunku sumienia, czy „chronimy się w miłość uniwersalną, która angażuje się daleko w świecie, zapominając o Łazarzu, który siedzi przed naszymi zamkniętymi drzwiami”. Papież podkreśla wagę modlitwy we wspólnocie Kościoła: „Kiedy ziemski Kościół się modli, powstaje wspólnota wzajemnej służby i dobra, która dociera aż przed oblicze Boga. Ze świętymi, którzy znaleźli swoją pełnię w Bogu, stanowimy część tej wspólnoty, w której obojętność zostaje przezwyciężona przez miłość”. Ojciec Święty dodaje, że Kościół jest posłany do wszystkich ludzi, a „każda wspólnota chrześcijańska jest powołana do przekraczania progu, który pozwala jej wejść w relację z otaczającym ją społeczeństwem, z ubogimi i dalekimi”.

Do każdego wiernego Ojciec Święty kieruje wezwanie: „Umacniajcie serca wasze!” (Jk 5, 3). Papież zwraca uwagę, że nadmiar wstrząsających wiadomości i obrazów, które opowiadają nam o ludzkim cierpieniu, może wywołać pokusę obojętności. Podkreśla, że Wielki Post jest czasem sprzyjającym temu, aby okazać zainteresowanie drugiemu człowiekowi. Ojciec Święty zachęca do czynienia choćby małych, ale konkretnych znaków „naszego udziału w powszechnym człowieczeństwie”. Możemy pomagać poprzez modlitwę i gesty miłosierdzia. Cierpienie drugiego stanowi też wezwanie do nawrócenia: „Mieć serce miłosierne to nie znaczy mieć serce słabe. Kto chce być miłosierny, musi mieć serce mocne, stałe, niedostępne dla kusiciela, a otwarte na Boga. Serce, które pozwala przeniknąć się Duchowi i daje się prowadzić na drogi miłości, które wiodą do braci i sióstr”.

Wielki Post to okres czterdziestodniowego przygotowania do Triduum Paschalnego: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego. Okres pokutny rozpoczyna się obrzędem posypania głów popiołem w Środę Popielcową – w tym roku przypadającą 18 lutego.  

www.episkopat.pl