W sobotę i niedzielę uroczystości nabrały charakteru religijnego. Na zaproszenie konsula generalnego w Stambule, Grzegorza Michalskiego, Msze święte w Adampolu (Polonezkoy) i Stambule celebrował Delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej bp Wiesław Lechowicz. W uroczystościach wziął udział ambasador RP w Turcji, z siedzibą w Ankarze, Mieczysław Cieniuch.

28 listopada w sobotni wieczór Eucharystia w intencji śp. Adama Mickiewicza została odprawiona w "polskiej" miejscowości, założonej z inicjatywy księcia Adama Czartoryskiego, położonej blisko stolicy Turcji, skupiające Polaków już od pierwszej połowy XIX wieku. Biskup Wiesław Lechowicz podczas kazania zwrócił uwagę na miłość wobec Ojczyzny - Polski, jaka charakteryzowała Mickiewicza i jaka charakteryzuje nadal mieszkańców Adampola. Nie co innego jak właśnie patriotyzm kazał wieszczowi narodowemu wiosną 1855 roku opuścić Paryż i przybyć nad Bosfor. Pragnął skupić w jednym legionie Polaków i tak zjednoczonych dołączyć do wojska tureckiego w toczącej się wówczas wojnie z Rosją.

W Polonezkoy posługę duszpasterską w języku polskim pełni ojciec franciszkanin Dariusz Wiśniewski. W niedzielę, 29 listopada, Msza święta została odprawiona w kościele pw. św. Antoniego w samym centrum Stambułu. Opiekę nad tą świątynią sprawują ojcowie franciszkanie, wśród nich ojciec Michał Sabatura.

Tym razem bp Wiesław Lechowicz podjął w okolicznościowym kazaniu temat tożsamości narodowej i chrześcijańskiej. Przywołując teksty z "Ksiąg narodu i pielgrzymstwa polskiego" wskazywał na ich ciągłą aktualność. Trudno się powstrzymać od refleksji, że mimo upływu czasu, twórczość Mickiewicza wciąż godna jest uwagi. Zawiera bowiem mądrość uniwersalną, która w dobie poprawności politycznej i relatywizacji wartości tym bardziej winna być przypominana. Aktualność przesłania Adama Mickiewicza uwydatnia także obecna sytuacja społeczna i polityczna Europy.

Miłość do Polski nie przeszkadzała Mickiewiczowi w okazywaniu szacunku i braterstwa przedstawicielom innych narodów, podobnie jak i jego wiara katolicka nie tylko że nie zamykała go, ale otwierała na współpracę z wyznawcami innych religii. Patriotyzm nie musi prowadzić do nacjonalizmu, a religijność do fanatyzmu.